Wim & Joke's vakantie website

Als we om 9 uur van de camping vertrekken, valt het snel op dat we in een waterrijk gebied zitten. In het plaatsje zijn al diverse riviertjes en net buiten het plaatsje passeren we nog 2. De wegen zijn breed, met een middenstreep. We dalen vals plat af, gaat lekker snel en na het dalletje mogen we klimmen, een kilometer lang met zo'n 8%. En het blijft niet bij het ene klimmetje vandaag (zie profiel). Het gaat dus niet zo snel vandaag. De ochtend is redelijk bewolkt, zelfs nog met enkele donkere plekken. In Marciac, drinken we een kop koffie op een terras en halen we brood. Marciac is een vestingstadje uit de 13e eeuw. Op het vierkante plein zijn de mensen druk bezig met de voorbereidingen voor een groot feest.

Na Marciac worden de wegen rustiger en bij een beschilderde zendtoren duiken we een smal landweggetje in. Niet duikend maar klimmend natuurlijk. Zo'n beschildering (foto) is ook wel een idee voor de deels omgevallen toren in Hoogersmilde. Op de smalle weg komen we de eerste medefietsers tegemoet. Het valt op dat de dalen naast de weg diep en stijl zijn. Op de hellingen lopen diverse kuddes koeien. Maar we zien ook diverse zonnebloemvelden vandaag, meer dan mais. De zonnebloemen hebben wel hun mooiste tijd gehad, verschillende hangen al vanwege de (zware) olie in de bloem. Voordat we gaan lunchen, mogen we nog een keer pittig klimmen naar Montesquiou, wederom een vestingplaats. We picknicken bij een camperplaats vlak onder het centrum. Het valt ons op dat in Frankrijk de (picknick)banken in de plaatsjes staan, al dan niet bij een kerk. In Nederland zie je ze meer bij natuurgebieden.

Na de lunch dalen en klimmen we weer verder om uiteindelijk op een rustig landweggetje uit te komen. De zon schijnt uitbundiger en dat merk je goed bij het klimmen. Tijdens het afdalen merk je goed dat de wind niet gunstig staat, dat wil zeggen uit het noorden /noordwesten. Een van de argumenten om in het zuiden te beginnen, was de meest voorkomende windrichting (ZW), maar ja het weer laat zich niet dicteren.

Op de landweggetjes krijg je echt het gevoel in niemandsland te zijn. Aan beide kanten heuvels, waardoor je hooguit een boerderij ziet. Vlakbij een waterval achter de bomen sneuvelt een spaak van Wim's achterwiel. Vakkundig vervangt Wim de spaak zodat we snel weer verder kunnen. Op deze smalle weggetjes komen we ook weer vakantiefietsers tegen. Tegen drie uur komen we met veel moeite aan in Biran, een steile klim van 12% van een paar 100 meter. Met het warme weer, voel je je hart wel kloppen tijdens zo'n klim. We bezoeken het bijzondere plaatsje met stadspoort uit 1666 en een ruïne. We besluiten in het parkje even de tijd te nemen om bij te komen en ons op te laden voor de laatste 14 kilometers naar Castéra-Verduzan. Na het laatste stuk komen we aan bij de, helaas, grote camping met slagboom aan een meer. Na de boodschappen, zwemmen we nog even in het meer. 's Avonds merken we goed dat het een grote camping is, want er is live-(volks)muziek en in de sta-caravans zijn veel kinderen die tot laat, net als de muziek, lawaai maken.