Wim & Joke's vakantie website

Rallarvegen

Na anderhalf uur fietsen over asfalt komen we aan in Haugastøl, het startpunt van de Rallarvegen. Onderweg zijn al diverse auto's gepasseerd met mountainbikes achterop, bovenop of in de aanhanger. 't Zal wel druk zijn. In het routeboekje stond al de tip deze route niet in het weekeinde te fietsen, maar 't komt zo uit. De parkeerplaatsen staat vol. We zullen het wel beleven. Al snel halen we een ouder echtpaar in en niet veel later ook een paar jonge gezinnen. Voor de kleine fietsers is het nog best een opgave, onverhard en regelmatig stukjes heuvel op. We zien voornamelijk fietsers. De auto's die we tegenkomen, betalen tol om van de weg gebruik te maken. Tol betalen gaat door middel van geld in enveloppe, met je kenteken erop, te stoppen en die in een brievenbus te doen.

We volgen een rivier en natuurlijk de spoorbaan, een echte. Niet zoals in België, waar de spoorbanen zijn omgetoverd tot gladde fietspaden. Dit is echt onverhard, de eerste stukken nog goed te fietsen, later meer (grotere) keien en de weg glooit beduidend meer dan de paden in België. Onderweg zien we mooie watervallen.

We lunchen op een steen een stukje van het pad af. De meeste mensen die we gepasseerd zijn, passeren ons nu weer. Zij zoeken voorbij ons ook een picknickplek. De meesten gaan na de lunch weer terug naar de auto, want naarmate we hoger komen, wordt het stiller. In Finse is het gedaan met de rust. In dit plaatsje, dat volgens ons alleen goed toegankelijk is met de trein, is vandaag een bijzonder evenement gaande. Een hardloopwedstrijd, de Rallarvegslopet. Deze blijkt te lopen van het hoogste punt van de Rallarvegen naar Finse toe, met starts om de minuut. Dus gedurende onze klim naar de top komen we regelmatig hardlopers, rennend of wandelend, tegen. Af en toe is het pad te stenig om er overheen te kunnen fietsen, want als je band of trapper tegen een grote steen aan komt, ben je direct uit balans. Zeker bij afdalen is het jammer, want dan is er wel een verschil in snelheid tussen lopen en fietsen.

Vlak voor de top passeren we een sneeuwveld, lopend met de fiets in de hand. Het spoor is nog te smal om er door heen te fietsen. Als we het sneeuwveld door zijn spreken we nog even kort met een andere vakantiefietsstel. Zij hebben een baby in de fietskar. Die zal wel goed doorelkaar gehutst zijn. De vader laat weten dat hij zijn pad met zorg uitkiest, zodat hij ook met de kar de stenen kan ontwijken. We doen het hem niet na. Op de top genieten we even van het uitzicht.

We klimmen te voet nog even verder om op de helling nog even een hoge cache te vinden. We zien vanaf de helling dat de organisatie de spullen opruimt. Dat is erg sneu voor de hardlopers die nog te voet onderweg naar het hoogste punt zijn. Waar vandaan ze precies komen is ons niet duidelijk. Wel duidelijk is dat de Italianen, die we tegen komen tijdens onze afdaling, de wandeling omhoog te optimistisch hebben ingeschat. Het is goed opletten tijdens het dalen, aangezien er nog veel stenen op het pad liggen. Van het uitzicht genieten kan zo alleen maar als je even stil staat.

We hadden in Myrdal de trein van 18:30 uur willen halen, maar dat kunnen we op onze buik schrijven. We besluiten om tegen half zeven maar een kampplek te zoeken, zodat we de avond nog van het magnifieke uitzicht kunnen genieten en morgenvroeg met frisse energie het laatste stuk van de Rallarvegen kunnen afleggen. We worden stil van het uitzicht op de diverse watervallen. Al vrij snel komt er ook geen fietser meer langs over het pad en voelen we ons helemaal alleen op dit stukje aarde. Voor ons drink en afwaswater mogen we nog even het water in de stromende rivier ervaren. Uiteraard steenkoud en het lukt alleen Wim om de bidons te vullen zonder oppervlakterommel.