Wim & Joke's vakantie website

Busje komt zo

Zes uur ontbijt, halfzeven richting de bus, zo was ons verteld. Zo gezegd, zo gedaan, maar om halfzeven geen gids en geen taxi voor onze bagage. We besluiten zelf maar onze bagage richting de grote weg te dragen. Als we de nauwe straatjes uitkomen, zien we van links een Sisi wagentje aankomen rijden die begint te toeteren. Onze gids Sanu zit erin. We laden alsnog onze bagage in het wagentje en lopen richting de grote The North Face winkel waar de bus kan komen. Daar aangekomen, zien we wel de drie andere reisgenoten – die in een ander hotel zaten – maar geen bus.

Met een half uur is hij er alsnog. We laden in en gaan op pad. De gidsen rijden met ons mee, het keukenpersoneel en de dragers hebben een eigen bus. De chauffeur probeert in Kathmandu en de vallei zijn tijd in te halen door pittig door te rijden. Voetgangers krijgen geen voorrang. Verder beweegt hij zich soepel en veilig door het Nepalese verkeer. De gevreesde onverharde weg duurt gelukkig lang. Af en toe hebben we al wel stukjes onverhard, maar we zien ook wegwerkers aan het werk waar asfalt direct naast de weg wordt gemaakt.

In Jiri nemen we definitief afscheid van het asfalt. In het plaatsje zien we nog tekenen van het Diwali feest, het lichtjesfeest van de Hindoestanen. De laatste anderhalf uur rijden we de laatste 20km naar Shivalaya. Hobbelend van de ene naar de andere kuil, dus dat gaat stapvoets en beheerst. Vermoeid komen we net na zonsondergang aan bij de lodge. De andere reisgenoten hebben geen puf meer om een tent op te zetten, maar wij verlangen naar een zacht en lang bed, dus nemen de moeite wel onze tent op te zetten. We staan naast de keukentent, dus zijn benieuwd hoe vroeg we wakker zullen worden. Bij het ontbijt blijkt dat we goede keuze hebben gemaakt. De Nepali waren in de vroege ochtend stiller dan sommige reisgenoten in de lodge.