Wim & Joke's vakantie website

Heilige meren

Na een vermoeide nacht - vanwege hoogte - staan we wederom op in een mooie omgeving. Het is nog erg koud, het is vannacht -9,1 graden Celsius geweest buiten de tent. We breken de tent af en zijn wederom als één van de laatsten klaar met opruimen.

Vandaag gaan we nog een keer omhoog, naar een tweede pas op 4601m hoogte. Joke voelt zich nog erg beroerd, heeft geen zin in eten, dus het ontbijt bestaat uit slechts een paar lepels havermoutpap. Meer durft ze niet aan, bang om weer te moeten overgeven.

We krijgen een persoonlijke gids, Jim die de tas van Joke gaat dragen en bij ons in de buurt zal blijven. We vertrekken midden in de groep en dat zal de hele dag ook blijven. Ondanks gebrek aan energie gaat het lopen aardig.

We volgen een slingerend pad omhoog. Het laatste stuk voor de pas is flink besneeuwd. We steken een sneeuwveld over en zijn blij met Jim, die de route voor ons uitstippelt. Daar zijn wij, maar ook de wandelaars achter ons, blij mee.

Af en toe speelt de misselijkheid op en wordt er een korte, staande pauze ingelast. Als de misselijkheid zakt, lopen we stapje voor stapje verder en komen we uiteindelijk boven, waar de voorste groepsleden ons warm onthalen. We doen extra warme kleren aan (o.a. regenbroek) en vertrekken binnen 10 minuten naar beneden. Wachten op de laatste deelnemers is voor Joke niet verantwoord en ook de andere groepsleden grijpen deze kans en dalen ook af. Voor ons zien we twee heilige meren.

Er hangt mist boven de achterste meer, wat doet vermoeden dat het een warmwaterbron is. Maar het ijs op het meer doet beseffen dat dat een Fata Morgana is en dat er slecht weer op komst is. Tijdens het afdalen over een besneeuwd pad blijft het opletten, wat met enkele druivensuikers iets beter lukt. We belanden in een dichte mist. De gidsen schreeuwen wat naar de achterste gids die we niet zien, maar wel horen. Zo ver is de achterste groep dus ook niet. De mist gaat over in hagel en het wordt nog guurder.

Alle regenkleding, handschoenen en muts e.d. gaan aan. De kok zou op een plek met water soep maken, maar die plek duurt langer dan Jim verwacht. Al een heel stuk lager komen de kokshulpen de berg oplopen met warme limonade, waarvan Joke een klein beetje drinkt. Bij de geïmproviseerde lunchplek drinken we staand de vermicellisoep op. Iedereen heeft nu regenkleding aan, al volstaan sommige Nepali met een plastic hoes over zichzelf en de bagage heen. Het laatste stuk is nog een uur verder dalen en regelmatig is het zoeken nog voor een goede stap. Vlak voor het kamp komen we de dragers tegen die schuilen onder een overhangende steen. Groot gelijk geven we hen, maar daarmee is de kans verkeken op een reeds opgezette tent. Wederom vlak voor het kamp, gaat de soep er bij Joke weer uit. Dat was blijkbaar nog te veel gevraagd voor haar lichaam. Als we alsnog op het kamp aankomen, zien we dat de gids en reisleider onze tent opzetten. Dus lang hoeft Joke niet te wachten op een slaapplek. Niet veel later gaat het flink sneeuwen en komt ook Wim erbij om te rusten.