Wim & Joke's vakantie website

Route barrée et voie Liberté

In Thionville halen we direct brood, want de route naar Metz loopt langs het kanaal en veel plaatsen komen we niet tegen.

Een déjà vue voor ons, zes jaar geleden zijn we ook via dit pad gefietst, toen onderweg naar Venetië. De sluizen en kolen zijn nog hetzelfde.

Het fietst lekker op het rustige fietspad. Nabij Metz komen we meer vakantiefietsers tegen en twee mannen op de fiets, waarvan één voorzien van lange broek, shirt en handschoenen en de andere met korte broek. We vermoeden dat ze beide een rondje fietsen, want beide fietsers hebben we twee keer gezien. In Metz willen we de route vervolgen, maar die is afgezet zonder omleidingsbordjes. We proberen zelf een omleiding te vinden, maar aangezien we het kanaal over moeten en niet het spoor, lukt het ons niet om via een andere weg een brug te vinden. We besluiten maar langs de borden te fietsen en hopen dat het veilig is en niet alsnog een blokkade. Al snel blijkt dat er gesnoeid wordt langs het pad en bomen worden omgezaagd. De kraanmachinist kijkt ons schouderophalend aan, maar laat ons er wel langs. Eenmaal over de brug blijkt die kant beter afgezet te zijn met hekken. We halen één hek los, laten de fietsen erdoor en maken het hek weer vast.

We volgen nog een stukje het kanaal, maar daarna moeten we echt aan de bak. Een pittige klim met stukjes 15% vol in de zon. Bijna boven loopt Wim een klein stukje. Joke wordt nog door een tegemoetkomende automobiliste aangemoedigd. Met deze extra boost komt Joke ook boven. We komen uit op een Departementale weg, waar 90 km/u wordt gereden, omhoog twee banen, dalend één baan. De voie Liberté loopt over deze weg, we zien diverse palen, maar het is niet echt geschikt om er te fietsen. We worden met hoge snelheden (ruim) ingehaald, maar met veel lawaai. De route komt uit in Gravelotte. Daar is een museum over de Frans/Duitse oorlog uit 1870/71. Daar lunchen we in de zon, achter een muurtje. Na de lunch wordt het rustiger op de weg en de weg wordt twee baans. De weg is voorzien van zwart asfalt die veel warmte weerkaatst. Dat is erg afzien.

Langs de weg veel akkers waar de boeren aan het eggen zijn. In het uitgestorven Mars-la-Tour drinken we een koude cola en krijgen we onze bidons gevuld met echt koud water. Dat is wel voor even, want met de ruim 35 graden Celsius warmen de bidons snel op. Gelukkig mogen we een stukje dalen, dat maakt de hitte iets dragelijker, maar we hebben nog een lange klim naar Verdun voor de boeg. Ook hier is de route afgezet. Er is wel een omleiding, maar we weten niet of die naar de snelweg leidt.

We gokken dat fietsers er wel langs kunnen. Dat doen ook enkele auto’s. Verderop blijkt dat de brug over de snelweg wordt gerepareerd. Auto’s kunnen er inderdaad niet langs, maar de stoep is nog intact en we kunnen er lopend over. De klim die volgt is lang en het is afzien in combinatie met de zon. Vlak voor de top horen we een propellervliegtuig boven ons hoofd spannende kunstjes doen. Bij de vliegschool, waar de instructeur op een stoel zit, maken we gebruik van de picknickbank in de schaduw. Het restaurant is helaas dicht. Na de top hebben we een lange afdaling met nog een kleine klim. We fietsen het centrum door naar de camping. Daar krijgen we een knus plekje toegewezen. We doen de was en eten bij het restaurant op de camping.