Wim & Joke's vakantie website

Ben Bulben

We hebben vlakbij het strand geslapen en we fietsen er ook een stukje overheen. De laagwater variant.

Daarna is het uiteraard klimmen. In twee stukken klimmen we van zeeniveau naar 100m over smalle weggetjes. Sommige stukken zijn steil en Joke, die zonder voortassen fietst, heeft last van een steigerende fiets. Gelukkige blijft het lopen beperkt tot korte stukjes van zo’n 10 tot 20 meter.

We fietsen over landweggetjes met weilanden met kleine kuddes koeien erin. Wim begroet ze met geloei en dat maakt de koeien “gek”. Ze komen op een drafje achter Wim aan. Hij stapt af om ze even te aaien, maar dat vinden ze eng.

Langs de weg veel hegjes en dijkjes met bloeiende struiken in de heg of bloemen in de berm. Van rode klokjes in de struiken tot sierlijke roze en paarse bloemen in de berm. Je ogen trekken ernaartoe, waardoor je het uitzicht dat er niet is, niet mist.

In Ballyshannon zien we een vierkant kerkje met mooie kerkklokken. Er is echter geen gelegenheid voor een foto, want er zit een vrachtwagen achter ons en ruimte om te stoppen is er ook niet.

We fietsen langs de Atlantische oceaan en we zien dan ook diverse surfgelegenheden. De stranden van Bundoran staan bekend om hun mooie golven. Na de kust gaan we weer wat meer het binnenland in met bosjes en langs een meertje. Op dat stukje komen we nog een touringcar bus tegen met toeristen (je ziet ons ook overal). Bij het meertje worden we geplaagd door de nodige vliegjes. Ook komen we drie racefietsers met bepakking tegen. Als we op een weggetje zitten waar we in de berm zouden kunnen lunchen, begint het net te regenen. Gelukkig is er een grote kastanjeboom waar we onder kunnen schuilen. Als het niet droog wordt, besluiten we daar maar staand te gaan lunchen.

Voor ons de Ben Bulben, een tafelberg met steile randen. Het is een bekende berg onder klimmers. Die houdt zeer waarschijnlijk de regenwolk aan onze kant. Als we ons brood op hebben, regent het nog steeds. We doen onze regenkleding aan en gaan verder. Veel hebben we niet gezien in de middag, want met regen let je nog meer op het asfalt dan anders. Op een aantal plekken hebben ze een nieuwe slijtlaag op het asfalt aangebracht. Op zich goed, maar al dat losse grind daalt niet lekker. We fietsen verder lekker door, want ’t is grotendeels vlak en een beetje dalen. Tegen half 4 zijn we in Sligo. Het lijkt een mooie historische stad, maar het staat vol met auto’s in de file. Met broodjes van de bakker beginnen we aan de laatste 10 kilometer.

Deze is licht glooiend over een provinciale weg met fietsstrook. De heuvel, waar Strandhill naar is vernoemd komt al snel in zicht, maar we doen er nog wel even over. Bij een tankstation halen we boodschappen, maar we kunnen er niet alles vinden wat we hebben willen. In het plaatsje zelf is ook nog een winkeltje en daar halen we de laatste boodschappen alvorens naar de camping in de duinen te fietsen.