Wim & Joke's vakantie website

Hoogveen in de Connemara

Sinds gistermiddag fietsen we over de N59 door de regio Connemara. Vandaag fietsen we verder over de N59 naar Clifden. We zoeken in het plaatsje een bakker voor vers brood. Clifden oogt gezellig met veel B&B’s, maar het is nog vroeg en rustig.

Als we brood hebben ingeslagen, maken we het rondje af en vervolgen de route over smalle landweggetjes door een verlaten en kaal landschap. We zien veel kleine heuveltjes met rotsen, heidestruiken en veel vennetjes.

Schapen zijn de enige dieren die je hier kunt laten lopen om het gebied te onderhouden. Ander vee of akkerbouw zie je niet, daar is het te onherbergzaam voor. We komen een jonge herder tegen die op een heuveltje gaat staan om haar kudde op te sporen. Haar opa zit in de auto met aanhanger en groet ons.

Verder zien we nog enkele toeristen met een auto of op een huurfiets (zonder bagage). Na 11 uur zien we ook weer Ieren aan het werk met turf steken op verschillende plekken. Dit gaat machinaal en laat diepe sporen na in de natuur. Het oogt ons rommelig. Het heeft echt iets troosteloos, je ziet het landschap huilen.

Bij enkele huizen zien we turfblokken, op de manier dat je in Nederland houtblokken ziet. Bij sommige huizen staat de kachel aan en dat is te ruiken. Onze brander kan geen turf aan en het lijkt ons ook geen schone verbranding, dus we laten de blokken langs de kant van de weg liggen. We beseffen wel dat het een luxe is dat we in Nederland zo’n uitgebreid gasleidingenstelsel hebben waarmee we onze huizen verwarmen. Maar ook daar komt, gezien de aardbevingsproblematiek in Groningen een einde aan.

Het laatste stuk van de route fietsen we over drukkere wegen, al valt het met de auto’s wel mee. Bij een winkeltje met lokale wol producten en een theeschenkerij drinken we een kopje koffie en kannetje thee. Het is droog en we nemen de tijd, aangezien de boot pas om half 7 vertrekt. Als we weer vertrekken, is de lucht weer dreigend. We ontkomen helaas niet de bui. We schuilen bij een struikje dat eigenlijk net niet genoeg beschutting geeft.

Als het weer droger wordt, fietsen we verder. Wanneer er nog een bui aankomt, sprinten we naar de Spar met een afdak en koffiehoekje. Daar drinken we een kop koffie en halen we nog wat boodschappen. Als het weer droog is, zien we een Amerikaan een foto maken met Wim zijn fiets. Hij wil blijkbaar stoer doen voor thuis. We maken een praatje en gaan vervolgens naar de haven. We halen de tickets en wachten vervolgens nog een uur op een bankje met fris en een nootje.

Als we de boot op kunnen, moeten alle tassen eraf. De matrozen tillen de fietsen aan boord. Wij gaan vooraan binnen zitten en in het midden, om de kans op zeeziekte zo klein mogelijk te houden. De tocht valt gelukkig mee, maar we voelen dat we met een klein bootje de oceaan opvaren. Eenmaal op Inishmore begint het weer te spetteren. We laden onze fietsen op en ploeteren tegen de wind naar de camping, ruim een kilometer langs de kust. Een beschut plekje is er niet echt, dus we zetten de tent stormvast op met veel extra scheerlijnen. Vervolgens eten we noedels in de ruime keuken van de camping.