Wim & Joke's vakantie website

Door de Elbe vallei

Het ontbijt eten we op het Burgerhausplein, want de broodjes waren gisteren op en nu hebben we verse broodjes gehaald.

Eenmaal weer op de fiets vervolgen we de route langs het Elbe-Lübeckkanaal, die ons naar de Elbe brengt. Het pad is een stevig grindweg, we zien diverse vissers op deze zondagochtend en één vrachtschip met hout. Bij Lauenburg komen we bij de Elbe uit. We zien de stad, maar komen er niet doorheen. Langs de Elbe ligt de Elbe Radweg en dat betekent veel (vakantie)fietsers. Het merendeel van de fietsers is elektrisch, maar onder de vakantiefietsers zien we gelukkig ook nog veel fietsers zonder trapondersteuning. De route langs de rivier is lekker afwisselend en loopt zowel over de dijk, al dan niet met schapen, als beneden dijk. Na zo’n 6 kilometer verlaten we de dijk even om over een drukkere weg te fietsen. Deze gaat flink omlaag (8%) en ook weer omhoog.

We komen uit bij het Elbbergmuseum (Checkpoint Harry), waar we kennisnemen van de grensontwikkelingen rond 1952, 1961 en 1972. Voornamelijk vanuit het ‘Oost' perspectief, maar er is ook een zuil beschreven vanuit het westen.

Even verderop passeren we een grenspost en steken we de Elbe over naar het Westen. We fietsen door een natuurreservaat en landbouwgebieden en bij Dargau gaan we weer terug met pontje naar het Oosten.

Ook op zondag wordt er op het land gewerkt, we zien diverse gele stofwolken op onze route van graan dat geoogst wordt.

Naarmate de dag vordert wordt het rustiger op het pad langs de Elbe. Vlak voor Wehningen zien we twee reetjes op de dijk. Ze schrikken als we de bocht om komen en duiken snel de bosjes in. Het Gasthof in Wehningen is gesloten, dus het zal niet lukken daar met de tent te kamperen. We besluiten door te fietsen naar Dömitz, zo’n 10 kilometer verder. Enigszins teleurgesteld fietsen we verder, nadat we een koekje hebben gegeten. We fietsen over een onverhard bospad langs de Elbe naar het historische plaatsje toe. In Dömitz ligt er uiteraard ook historische wegbedekking, dus slingeren we zo veel mogelijk om de keien en kinderkoppen heen. Aan de andere kant van het plaatsje is een haven met een grasveldje, waar tenten (hutjemutje) kunnen staan. Als de tent staat drinken we nog een biertje op het terras en spreken met buren die met de kano op trektocht zijn.

’s Avonds gaan we op zoek naar een plekje om uit eten te gaan. In eerste instantie zijn de terrasplekken bij La Taverne bezet en bij het grillhuis staat een lange rij. We kijken nog even aan de andere zijde van de Elde, maar het havenrestaurant zit ook vol. Als we terugkomen bij La Taverne is er plek en we bestellen er drinken en eten. Het is een klein, in coronatijd gestart Frans restaurantje met typische crêpes uit Bretagne. De kok dacht dat hij al klaar was en we moesten daardoor wat langer wachten, waarvoor we een cider gratis kregen en excuses van de kok zelf. De kok gebruikt alleen verse ingrediënten, en dat proef je. Een heerlijke combinatie van smaken, echt een aanrader.