Wim & Joke's vakantie website

Lange rechte wegen door landbouwgebied

Na een heerlijke nacht in een bed én een lekker ontbijt gaan we weer op pad. We zoeken eerst de bakker op in het historische centrum met vakwerkhuizen. In de stad zien we ook gedenksteen uit 1959 die ons herinnert aan de strijd voor hereniging.

Door de hoofdstraat, dat deels een wandelgebied is, klimmen we Schöningen uit. Niet veel later dalen we het dal in met veel landbouw en energieparken. Het uitzicht is weids tijdens de afdaling. Op de hoge topjes staan de windmolens. We zien in een weiland enkele zwarte schapen. Een gek gezicht, maar ze zien er lief uit.

Ook komen we langs een biovergister vlak naast een oude spoorbaan. In Söllingen zie we een paar kassen en vragen ons af wat er verbouwd wordt. Als we om het naastgelegen gebouw fietsen, zien we dat het een suikerfabriek is. In de kassen wordt vast onderzoek gedaan naar suikerbieten, die in de omliggende akkers in de grond zitten.

Verder fietsen we over lange rechte wegen, veelal betonpaden, midden door een veelal kale akkers heen, want het graan is al geoogst. De betonplaten liggen niet vlak en hebben gaten, dus lekker fietsen is het niet. Het waait ook stevig van de zijkant en schuin van voren. Wim ziet op een moment een vos voor zich uit rennen. Hij dier duikt uiteindelijk een maisveld in. We zijn dan ook heel blij met de enkele maisvelden voor de beschutting. We fietsen in een treintje.

Als we een break houden, komen we een andere vakantiefietser tegen die ook deze lange weg aflegt. Na 40 kilometer komt er eindelijk afwisseling. We fietsen het historische Hornburg in. Een mooi stadje met vakwerkhuizen en een waterrad. De andere fietser is er klaar mee en zoekt een station (dat er niet is). We lunchen bij de kerk en kijken onze ogen uit op de details van de vakwerkhuizen, de gebogen balken en de gedetailleerde beschildering. Ook komen enkele oudere toeristen langs, die graag de kerk willen bezichtigen, maar deze is gesloten.

De middag is gelukkig afwisselender. Het stadje uit is nog even puzzelen, want ze zijn met de weg bezig, maar we kunnen erlangs over de stoep. We klimmen onverhard omhoog een heuvel op en komen langs de Rhodener Grenzturm. Daar worden we nog aangesproken door een dame op leeftijd die vraagt wat we in de tassen hebben. Ze is verbaasd dat we alle spullen, ook voor koken en kamperen bij ons hebben. Zelf fietst ze ook nog, zonder bagage, maar ook nog zonder trapondersteuning, want daar moet ze niets van hebben.

We hobbelen de heuvel met paarse heide onverhard af en dalen uiteindelijk met een redelijk steil graspad het dal weer in. Er volgen wederom veel rechte wegen, maar minder lang als in de ochtend en ook vaker door bosjes of gehuchtjes. Weinig Grüne Band rond dit stuk grens. Wel zien we op een gegeven moment een jong hertje die in een akker naast ons rent. Uiteraard sneller en ze steekt voor ons de weg over en verderop nog één om uiteindelijk een bosje in te duiken. We zijn ondertussen bij de noordzijde van het Harzgebied. Het wordt eindelijk bosrijk, maar nu moeten we veel klimmen.

De camping is bij Bad Harzburg, dat we bereiken na enkele pittige klimmen. Op de grote camping zien we nog andere vakantiefietsers die we in Dömitz ook op de camping hadden gezien. Eigenlijk wel bijzonder, aangezien we ze onderweg verder niet zijn tegengekomen. Verder zien we een jong stel schuin tegenover ons een VW-busje tent opzetten. Het echte busje kunnen ze nog niet betalen. We douchen en relaxen bij de tent alvorens we gaan eten.