Wim & Joke's vakantie website

Murradweg

Uitgerust fietsen we door Maribor. Die rustdagen doen ons echt goed. We fietsen zoveel mogelijk over smalle wegen, maar een stad uit lukt dat niet altijd. Vanaf de brug kijken we nog een keer naar de kade met de oudste wijnrank, die we vanaf deze plek in volle omvang kunnen zien.

Het eerste stuk van de fietsroute 1 is langs de snelweg A1. We zien de heuvels met wijnranken voor ons.

Een stuk strak langs de snelweg is het flink klimmen. Naast ons op de snelweg is net een ongeluk gebeurd. We zien een auto geplet door een vrachtwagen met aanhanger. De bestuurder zit er nog in. Er zijn nog geen hulpdiensten, dus waarschijnlijk is het net gebeurd, maar er is al wel duidelijk een snelgroeiende file te zien. Eenmaal boven spreken we nog met een Engels fietsstel die van de andere kant zijn gekomen. Hun klim was 16% volgens een bordje. Wij denken dat onze kant minder steil was, maar het was afzien. Op het topje is geen zuchtje wind, het is warm en afkoelen lukt niet, dus we dalen snel af. Vlak voor de Oostenrijkse grens halen we nog enkele boodschappen en we gaan over een grote weg de grens over. De grens is bemand en hoewel het Schengengebied is, vermoeden we dat Oostenrijk alert is op vluchtelingen. Aan de Oostenrijkse zijde volgen we de Murradweg, die de rivier de Mur volgt, die hier de grens met Slovenië vormt.

Over een rustige weg langs het riviertje fietsen we naar het oosten. We komen regelmatig fietsers tegen. We passeren nog een pondje en een brug terug naar Slovenië en zien ook hier bemande grensposten. Op een gegeven moment gaan we wat verder van de rivier af, meer het binnenland in. We kruizen diverse malen de Sulzbach, die net als onze route flink slingert.

Afwisselend door stukjes bos en door akkers en weilanden. We zien vooral heel veel mais. Zowel op volle lengte (ruim 2 meter) als getopt op 1,5m, geoogst als een klein ras of laat ingezaaid.
In de stukjes bos lijkt het of er een windhoos is langs getrokken, veel dode takken en ontwortelde bomen.

Als we in Bad Radkersburg aankomen halen we eerst de boodschappen bij een super. Daar worden we overvallen door een fikse regenbui. Er is een grote overkapping en we redelijk staan droog. Op de parkeerplaats ontstaan diverse waterstromen. Na een tijd lijkt het iets minder hard te gaan, maar droog lijkt het niet te worden. Onze geplande camping is niet ver meer en we besluiten de regenkleding aan te doen en er heen te gaan. De mini-camping is bij een voormalige wijngaard, waar een ‘weinstube’ met restaurant bij is. We kiezen een hoog plekje voor de tent op een mooi stuk grasveld. Het voelt alsof we in de achtertuin staan. We zetten de tent op en drinken wat met een nootje onder het afdak op een bankje.

Als het weer wat minder hard regent, wordt de tent ingericht en gaan we douchen. Het is tijdens de regenbui flink afgekoeld, maar nog steeds zo’n 20 graden. Op de bank onder het afdakje zitten we goed. Na het eten en thee, drinken we nog een lokale wijn in de ‘weinstube’. Ze hebben een bruisende witte wijn op de tap, een prima dessertwijntje. Een van de gasten heeft een grote hond die graag wil kennismaken met de hond van de eigenaren. Het is een leuk tafereel. Na sluiting krijgen we nog een kaars van de eigenaresse, want we durven nog niet naar de tent omdat het zo hard regent. We bedenken uiteindelijk een strategie om met zo min mogelijk water in de tent te komen, want met afspraken over de deur openhouden en over seinen lukt dat redelijk, droog wordt het toch niet meer vandaag.